يه سوال خيلي مهم ما با بچه يك روزه چطوري حرف مي زنيم؟ با جمله يا كلمه؟

آیا میگیم: عزيزم الان بهت شير مي دم! يا شير! كدومش؟ جمله يا كلمه؟ جمله! درسته؟ پس چرا اسم زبان دوم كه مياد باهاش با فلش كارت و كلمه كلمه كار مي كنيم؟ آيا به كسي كه فقط بيشتر لغات يك زبان ديگه رو مي دونه مي تونيم بگيم اون زبان رو بلده؟ چه موقع مي تونيم بگيم كه يكي زباني رو بلده؟ آيا اگر همه لغات يك زبان رو بلد باشيم مي تونيم كتاب به اون زبان بخونيم يا جمله به اون زبان بگيم؟ يا بايد گرامر كاربردي رو هم بلد باشيم؟ آيا كسي قواعد دستوري زبان مادري رو با فرمول ياد مي گيره يا در اثر شنيدن و تكرار جمله ها؟ پس از جمله نترسيم. اساس زبان جمله هست و نه كلمه. آموزش لغت به لغت و فلش كارت زدن يعني نگاه كنكوري به ذهن بچه بچه قرار نيست فردا صبح كنكور بده كه تا جاي ممكن كاري كنيم بيشتر لغت بلد بشه زبان جعبه لغت نيست قواعد دستوري هست كه زبان رو مي سازه نيمي از لغات زبان اردو فارسي هست اما ما باشنيدن اردو اين زبان رو متوجه نمي شيم حتي نصفه نيمه برخي كارهايي كه ما با كودكمون انجام مي ديم اگر انجام نديم واقعا بهتره هرچه كردند از علاج و از دوا گشت رنج افزون و حاجت ناروا گفت آن دارو كه ايشان كرده اند خود عمارت نيست ويران كرده اند! نوشته علی امینی تاریخ انتشار در تلگرام ۲۵ مهر ۱۳۹۴